Snobizm

Biznes wydawniczy w szybkim czasie uczynił Dennisa milionerem. Początkowo całkowicie zachłysnął się bogactwem. Bez zastanowienia kupował nowe posiadłości, w łazienkach wstawiał marmurowe wanny, złote krany, nabywał niezwykle drogie wina. Potrafił dziennie wydawać 100 tys. funtów. Otaczał się rzeszami kobiet. Eksperymentował z narkotykami. Teraz, gdy ma 60 lat, patrzy na to z perspektywy z lekkim zażenowaniem. Mówi, że się kompletnie zatracił. Być może odzyskał po-czucie rzeczywistości, niemniej jednak z przepychu nie zrezygnował.

Posiadłości, drogie samochody, prywatne odrzutowce, liczne kolekcje znanych obrazów na ścianach, biblioteczka zapchana pierwszymi wydaniami książek, rzeęby z brązu w ogrodzie, tysiące butelek wina w piwnicy. Do tego szoferzy, służba, doradcy finansowi. Dennis mówi, że nigdy nie nauczył się prowadzić samochodu, sam też nie potrafi pilotować swoich odrzutowców. Ponadto ma... długi - ok. 16 mln funtów. Dlaczego? Bo podobno każdy bogacz musi mieć długi, co pomaga zredukować wysokość płaconych podatków.

Zobacz również:

• Jak zatrzymać najlepszych?

Lubi się afiszować swoim bogactwem. Nie stroni od dziennikarzy. Mówi, że jemu jako pierwszemu BBC zaproponowało poprowadzenie popularnego programu The Apprentice (Praktykant), w którym w drodze eliminacji wybiera się najbardziej skuteczną i obrotną osobę, która później otrzymuje staż w firmie prowadzącego. Dennis wyjaśniał, że rola bezwzględnego biznesmena prowadzącego program nie bardzo mu odpowiadała, więc propozycji nie przyjął. Serial poprowadził inny z brytyjskich milionerów - Alan Sugar.

Niekonwencjonalny styl

Dennis nie korzysta z poczty elektronicznej. Mówi, że to strata czasu. Najchętniej wprowadziłby zakaz używania e-maili w firmie wśród kadry zarządzającej, bo listy elektroniczne, jego zdaniem, odciągają ludzi od pracy. Gdyby to jednak było możliwe, każdemu z pracowników nakazałby trzymanie non stop włączonego telefonu komórkowego, żeby mógł się z nimi w każdej chwili skontaktować. Oznaczałoby to m.in. telefony o najróżniejszych porach dnia, jako że Dennis pracuje w kilku miejscach, które znajdują się w różnych strefach czasowych. W Wielkiej Brytanii ma ogromną posesję w hrabstwie Warwickshire. W Stanach zatrzymuje się w jednym ze swoich apartamentów w Nowym Yorku. Kolejne biuro ma w Londynie, w dzielnicy Soho. Lubi też pracować w domu na Karaibach. Jak napisało o nim BBC, ma więcej domów niż niejeden poeta czytelników.

Mówi, że przez brak poczty elektronicznej potrafi zaoszczędzić dużo czasu w ciągu dnia, który spędza na... pisaniu poezji. Wiersze zaczął pisać, gdy w 1999 r. zdiagnozowano u niego tarczycę. Pierwszy tomik "A Glass Half Full" ("Kufel pełny w połowie") sprzedał się w 25 tys. egzemplarzy. Dennis na wieczorki poetyckie jeędził po całym kraju. Na afiszach anonsujących spotkanie zawsze pojawiało się wabiące zapytanie: "czy wspomniałem o darmowym winie?" i, jak zaznaczają uczestnicy wieczorków, był to zawsze trunek najlepszej jakości.

Dennis spędza 3 godziny dziennie na pisaniu wierszy. "Sztuka wcale nie jest kontemplacją - mówi - ale to cholernie ciężka praca". Oprócz poezji uprawia też... las. Dennis Forrest powstaje przez systematyczne wykupywanie ziemi w środkowej Anglii. Milioner nabywa kolejne akry, używając pseudonimów, sam pomaga w sadzeniu drzew. Mówi, że chciałby, aby przed jego śmiercią Dennis Forrest obejmował obszar 20 - 30 tys. akrów. To dla potomności. Sam Dennis nie ma dzieci. Nigdy się nie ustatkował i nie wierzy, że nie jest za późno. Lubi żyć w pojedynkę. Po sobie chce zostawić nie tyle wydawnicze imperium, ile coś bardziej osobistego - kawałek przyrody i przewrotne wiersze.