Poćwicz z żoną

Zwykle zaleca się kilkakrotne przećwiczenie prezentacji "na sucho", zwłaszcza jeżeli się tego jeszcze nigdy nie robiło przed szerszym gronem lub przed kamerą. Tak, trzeba ćwiczyć przed lustrem, a w skrajnych przypadkach nawet przed żoną. Nawet jeśli jest to głupie uczucie, powinno się tak robić. Próby pozwolą prowadzącemu oswoić się z treścią prezentacji w takim stopniu, że nawet jeśli się on w pewnym momencie zatnie, będzie mógł mówić automatycznie dalej, dopóki ponownie nie wpadnie w najlepszy rytm. Oznacza to, że warto pracować zarówno nad pewnością siebie, jak i nad wiedzą techniczną o narzędziach, z których będziemy korzystać. W czasie prób każdy ma szansę dokonać wielkich odkryć, np. że gdy jest zdenerwowany to nakręca swoje włosy na palce, robi dziwne miny albo wykonuje nieskoordynowane ruchy kończynami. Te spostrzeżenia uczą, by przed wystąpieniem związać włosy i wziąć kilka głębokich wdechów, które pomogą się zrelaksować. Celem prowadzącego jest przecież skupienie uwagi publiczności na swojej wspaniałej technicznie prezentacji, a nie hipnotyzowanie zabawą lokami i zmuszanie do zastanawiania się, czy to prawdziwa czupryna, czy tupecik lub treska.

Próby dają prezentującemu szansę na merytoryczne dopracowanie materiału i wyłapanie potencjalnych problemów występujących z technologią, z której korzysta. Nie twierdzimy, że technologia zawodzi w najgorszych momentach, ale warto uniknąć regulowania głośności i właściwości pokazu prezentacji na oczach uczestników. Obsługi programów powinno się uczyć bez widzów. Scenariusz, w którym uczestnicy słyszą słowa prowadzącego: "A co się stanie, jeśli nacisnę ten guzik?", a następnie są świadkami czarnych ekranów, nie jest pożądany.

Zobacz również:

• W pozyskiwaniu środków AI jest lepsze od ludzi

Należy też sprawdzić technologie dostępne dla uczestników. Warto dowiedzieć się, czy dany rodzaj "webinaru" wymaga od uczestników ściągnięcia odpowiedniego oprogramowania. Wystarczy sobie wyobrazić tragedię organizatora konferencji, który albo zapomni tego sprawdzić, albo nie przywiązuje do tego wagi, po czym okazuje się, że zorganizował "webinar" za 20 000 dolarów, w którym 1/4 zarejestrowanych nie może wziąć udziału, tylko dlatego że zapory sieciowe w ich firmach nie pozwalają ściągnąć odpowiedniego oprogramowania.

Po konferencji: Czy wyszedłeś na głupka?

Zaplanuj przeprowadzenie ankiety wśród uczestników w celu uzyskania feedbacku. Zazwyczaj są oni bezlitośnie szczerzy. Zresztą, być może nie będziesz musiał czekać, aż konferencja się skończy, żeby się o tym przekonać. Ludzie naprawdę nie są tacy nieśmiali. Nawet podczas "webinaru" będą krytykować twoje wystąpienie przez czat. Dowiesz się np., czy odbiorcy uważają, że mówisz do nich z odczuwalną wyższością. Inny z życia wzięty przykład: publiczność zacznie zasypiać, jeśli rzeczywiście będziesz robił z siebie głupka.

Nagrywaj swoje wystąpienia. Zamieść nagranie na stronie internetowej, żeby można było z niego korzystać w przyszłości i oceń wyniki jego oglądania na życzenie. Popularny "webinar" to zazwyczaj dobrze zrobiony "webinar". Stwórz bibliotekę odnośników do twoich poprzednich prezentacji, żeby klienci i potencjalni klienci mogli je oglądać, gdy znajdą na to czas. Zawartość webinaru oraz sesje pytań i odpowiedzi mogą się również okazać przydatne przy szkoleniu pracowników.

Wyślij wszystkim zarejestrowanym na konferencję e-maile uzupełniające. Uczestnikom udostępnij streszczenie sesji pytań i odpowiedzi, informacjie dodatkowe, link do zarchiwizowanej wersji webinaru oraz koniecznie wiadomość mailową z podziękowaniami za uczestnictwo.

Opracowano na podstawie materiałów Denise’a Perssona, dyrektora marketingu w ON24 w USA. Firma jest dostawcą rozwiązań opierających się na prezentacjach multimedialnych przesyłanych przez Internet oraz na wydarzeniach wirtualnych, a jednym z obszarów, za które jest odpowiedzialna, jest radzenie sobie z "webinarowymi zmartwieniami" klientów.