12 twierdzeń o prawdziwym przywództwie

Paulina Polko, Roman Polko, „Szefologika, czyli logika szefowania”. Recenzja

12 twierdzeń o prawdziwym przywództwie
Obecnie coraz więcej instytucji rezygnuje z hierarchicznego przymusu na rzecz współdziałania. To ewolucja, która od wielu lat dokonuje się w zarządzaniu ludźmi, choć przecież w każdej epoce byli charyzmatyczni przywódcy, którzy umieli pociągnąć za sobą zespół. Na czym więc polega nowoczesne przywództwo? O tym właśnie i o innych aspektach kierowania pracownikami (i nie tylko) mówią dr Paulina Polko i gen. Roman Polko w swojej książce „Szefologika, czyli logika szefowania”.

Jest to kontynuacja publikacji „RozGROMić konkurencję” i podobnie jak poprzednia książka napisana dowcipnie, inteligentnie i ze swadą. Chociaż traktuje o kwestiach poważnych, trudnych, jej lektura sprawia prawdziwą przyjemność. Książka napisana jest w formie wywiadu – pytania zadaje dr Paulina Polko, b. dziennikarz, urzędnik i analityk w Kancelarii Prezydenta RP, a odpowiada na nie gen. Roman Polko, generał brygady, b. dowódca Wojskowej Formacji Specjalnej GROM, zastępca, a później p.o. szefa BBN.

„Szefologika” składa się z 12 twierdzeń dotyczących przywództwa, w tym m.in. „Jeśli lidera nie widać, to widać go nie ma”, „Jak się ma apetyt na sukces, to trzeba się wychylać”, „Nawet terroryści muszą dbać o markę i reputację”, „Najgroźniejszy jest ten przeciwnik, którego nikt się nie boi”

„Przed obliczem przełożonego nie udawaj jego klona”, „Kto nie aktualizuje, ten ginie”. Już połowa wymienionych przeze mnie twierdzeń świadczy, że nie jest to książka, która powiela znane wszystkim podręczniki dotyczące kierowania ludźmi.

Publikacja zawiera wiele cennych rad, które każdy szef (i nie tylko) może, a nawet powinien, zastosować. Na przykład na pytanie dotyczące kierowania się prywatnymi sympatiami w życiu zawodowym gen. Roman Polko odpowiada: „Na bezpośrednich podwładnych trzeba dobierać sobie ludzi diametralnie charakterologicznie różnych od siebie. Takich, których można lubić jedynie (albo prawie wyłącznie) za merytorykę”. Inne uniwersalne wskazówki to: „Cały czas starałem się mieć wśród najbliższych współpracowników kogoś, kto zawsze mi szczerze powie, co sądzi o moich planach i działaniach” czy: „Silny szef będzie otaczał się silnymi podwładnymi, ale zawsze chociażby tylko trochę słabszymi od siebie”.

Słowem, tylko czytać i stosować.

Paulina Polko, Roman Polko,

„Szefologika, czyli logika szefowania”,

Wydawnictwo HELION, Warszawa 2014

s. 242

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200