Centralny Dom Maklerski Pekao SA jest najstarszym domem maklerskim w powojennej Polsce. Założony w 1991 r. był przez wiele lat największym domem maklerskim, generującym największe obroty na Giełdzie Warszawskiej. Był wielokrotnie wyróżniany nagrodami różnych krajowych instytucji. Obecnie CDM decyzją władz spółki pełni rolę domu maklerskiego obsługującego klientów detalicznych Pekao SA i całej Grupy Unicredit w Polsce. Prowadzi około 290 000 rachunków, ma 93 POK i ponad 400 pracowników. Generuje też najwyższy zysk netto spośród wszystkich biur maklerskich w Polsce.

Systemy CDM - historia i powiązania

System obsługi rachunków inwestycyjnych UPTIX został zakupiony w 1995 r. w brytyjskiej firmie Clarke & Tilley. W ciągu następnych 14 lat został silnie rozbudowany, głównie przez własnych informatyków CDM. Stworzony został mechanizm komunikacyjny, rodzaj "middleware", zapewniający komunikację w czasie rzeczywistym z szeregiem klienckich systemów satelitarnych,a także z kilkoma jeszcze mniejszymi, które UPTIX zasilał jednak danymi w trybie offline.

Zobacz również:

• 9 cech wielkich liderów IT

Wszystkie te systemy w opisanym niżej projekcie podlegały albo całkowitej wymianie, albo najczęściej gruntownej przebudowie.Dodatkowo UPTIX komunikował się w czasie rzeczywistym z systemami kilku innych zewnętrznych instytucji rynku kapitałowego: Banku Pekao SA, Giełdy Warszawskiej, z systemami Krajowego Depozytu.

Cel i idea projektu

Celem powołanego przez zarząd projektu było zastąpienie systemu UPTIX systemem MAESTRO, zwiększenie zakresu integracji systemów CDM, zwiększenie wydajności i bezpieczeństwa.

Wymiana systemu centralnego w CDM to jednak nie tylko proste zastąpienie jednego systemu przez drugi, to całkowita przebudowa logiki przetwarzania danych i, ogólniej, architektury informatycznej. Ideą nadrzędną było, by bezpośrednio i możliwie ściśle skomunikować nowy system główny CDM z systemem bankowym i tym samym umożliwić zintegrowanie rachunków maklerskich z rachunkami bankowymi klienta. Zakładano, że w nowym rozwiązaniu stanie się możliwe nie tylko natychmiastowe realizowanie operacji kasowych, ale również pełna i w czasie rzeczywistym obsługa wszelkich operacji finansowych inicjowanych w jednym systemie i kierowanych w stronę drugiego z nich: przelewów, rozliczeń kredytowych, blokad, wpłat celowych dla zakupów instrumentów finansowych i innych. Zakładano też, że po stronie banku powstanie uniwersalny interfejs pracownika stanowiący część już istniejącego systemu obsługi klienta bankowego rozszerzony, jednak o obsługę klienta biura maklerskiego (MCP). Taki interfejs, choć ze względów prawnych technicznie wydzielony, miał pozwolić na udostępnienie możliwości obsługi biura maklerskiego na tysiącach stanowisk lądowych banku, w Call Center i w kanałach internetowych. Wreszcie nowy system MAESTRO, którego logikę oparto na kliencie, a nie na rachunku, miał docelowo umożliwić gromadzenie wszelkich danych o nabywanych przez klientów produktach finansowych i bezpieczne ich udostępnienie klientom w Internecie i innych kanałach zdalnych. Po stronie architektury technicznej zadaniem było zapewnienie takiej wydajności systemu i takiego bezpieczeństwa przetwarzania, by zredukować ryzyko awarii do absolutnego minimum.

Cechą szczególną pracujących w czasie rzeczywistym systemów rynku kapitałowego jest wymóg ich skrajnej niezawodności. Dlatego wyznacznikiem powodzenia całego projektu jest zwykle liczba i wysokość reklamacji będących pochodną błędów i wadliwej pracy systemów. Taki też wskaźnik zastosowano i dla tego projektu.

Opis projektu

Były dwa podstawowe problemy, z którymi musieli się zmierzyć prowadzący projekt: zupełnie odmienna logika pracy obu systemów i wynikające stąd problemy przy przenoszeniu danych, a także specyfika rynku kapitałowego - system pracujący w czasie rzeczywistym, który musi pracować sprawnie również w przy przechodzeniu do nowej informatycznej rzeczywistości pod groźbą ogromnych odszkodowań.

Obiektem centralnym, wokół którego tworzone były inne, był w systemie UPTIX rachunek. Rachunek miał swoich właścicieli i pełnomocników, a także reprezentantów, których dane przechowywane były w specjalnych tabelach danych klientów. W szczególności odwołania do tabeli adresów klientów realizowane były poprzez specjalne wskaźniki, co umożliwiało elastyczne przyporządkowywanie jednemu klientowi różnych adresów stosownie do przepisów prawa czy aktualnych potrzeb. Mówiąc najogólniej, dane klienta były częścią definicji rachunku. Takie rozwiązanie miało wiele zalet, miało jednak istotną wadę: pomimo formalnych ograniczeń w regulaminie klient mógł być właścicielem lub współwłaścicielem założonych w różnym czasie kilku rachunków inwestycyjnych, rachunków papierów zagranicznych i euroobligacji lub rachunków instrumentów finansowych i do każdego z nich mógł mieć przyporządkowane różne i autonomicznie istniejące adresy. Zdarzało się, że klient utrzymywał na przykład różne adresy korespondencyjne dla posiadanych przez siebie różnych rachunków. Czasami nieświadomie, bo nie dokonał pełnej aktualizacji danych. Ogromnie skomplikowało to cały proces migracji do nowego systemu, o czym za chwilę.