Jak zamienić porażkę w sukces?

W innowacyjnych firmach pracownicy powinni mieć swobodę, ale swoboda nie zawsze skutkuje sukcesem. Sukcesy pojawiają się tylko tam, gdzie istnieje swoboda odnoszenia porażek.

W innowacyjnych firmach pracownicy powinni mieć swobodę, ale swoboda nie zawsze skutkuje sukcesem. Sukcesy pojawiają się tylko tam, gdzie istnieje swoboda odnoszenia porażek.

Porażka powinna być w każdej dobrze zarządzanej firmie traktowana jako szansa na odniesienie maksymalnych korzyści z przeanalizowania jej przyczyn. Tak postępuje np. NASA, która po każdej katastrofie podnosi jakość procedur bezpieczeństwa na niebotyczne pułapy. NASA jest synonimem jakości zarządzania i najwyższej technologii właśnie dlatego, że posiada inteligentny system uczenia się na porażkach. Nikt nie lubi, aby przytykano mu etykietę tego, który odnosi porażki.

Zobacz również:

  • 9 cech wielkich liderów IT
  • CIO "bumerangi": liderzy IT awansują, powracając
  • 6 znaków ostrzegawczych, na które CIO powinni zwrócić uwagę w 2024 roku

Porażki szlachetne i głupie

Pomysł, aby nagradzać pracowników za odniesione porażki, jest absurdalny, ale w firmie Charles Schwab wyróżnia się dwa rodzaje porażek: porażki szlachetne i porażki głupie.

Porażki szlachetne to takie, w których na początku:

  1. Przemyślano wszystkie za i przeciw, przygotowano zasoby, zastanowiono się nad scenariuszem.
  2. Istniał plan ratunkowy na wypadek, gdyby nie wszystko szło zgodnie z pierwotnymi założeniami.
  3. Istniał plan ewaluacji nakierowany na analizę przebiegu projektu i wyciągnięcie wniosków.

Jeśli po odniesieniu porażki odpowiedzi na poniższe pytania będą twierdzące, to nie ma powodu, aby obarczać się winą lub bezwzględnie karać podwładnych.

  • Czy projekt był dobrze zaprojektowany czy polegał na improwizacji?
  • Czy porażki można było uniknąć, gdyby zastosowano więcej analiz i badań rynkowych?
  • Czy projekt opierał się na pracy zespołowej, czy pracownicy dzielili się wiedzą?
  • Czy realizacja projektu była zgodna z jego celami, czy też zamieniła się w pole do rozgrywek personalnych?
  • Czy szacunki ryzyka i kosztów były realne?
  • Czy popełniano taką samą pomyłkę po raz drugi?

Szlachetne porażki zachęcają ludzi do brania na siebie ryzyka i podejmowania środków zaradczych. Porażka nie jest tym samym co niebezpieczny wypadek. Jest rezultatem pewnych interakcji miedzy elementami systemu. Porażka ma swoją strukturę i swoje konsekwencje.

Bądź gotów

Jak zamienić porażkę w sukces?

Klasyfikacja porażek

Aby dokonać refleksji nad własnym postępowaniem, trzeba się emocjonalnie przygotować na odkrycie swoich porażek. Porażka polegająca na przegraniu jednego z wielu przetargów pozostaje tylko porażką. Czasami w biznesie zdarzają się prawdziwe katastrofy, np. zaprojektowanie opony samochodowej, która może pęknąć w czasie jazdy samochodem, lub wprowadzenie do dystrybucji leku, który może uśmiercić. Słowo "porażka" powoli przestaje być traktowane jako abstrakcyjne pojęcie. O porażkach wolno już mówić otwarcie, gdy zastanawiamy się nad przyczynami niepowodzeń całych firm lub branż. Lecz czy w Państwa firmie prowadzony jest otwarty dialog dotyczący porażek osobistych konkretnych ludzi? Zakładamy, że każda ujawniona porażka przyniesie nam kompromitację, utratę premii lub nawet stanowiska. Porażka porażce nierówna. W dobrze zarządzanych firmach menedżerowie powinni nauczyć się odróżniać porażki spowodowane niedbalstwem i lenistwem od porażek, które można nazwać "nieudanymi eksperymentami".

Popełnianie błędów jest naturalnym wynikiem procesu uczenia się. Ten, kto nie popełnia błędów, nie rozwija się, stoi w miejscu. W żadnej firmie nie powstanie innowacyjny produkt lub usługa, jeżeli nie zdecyduje się na świadome tolerowanie pomyłek i ryzyka. Ryzyko jest ściśle skorelowane z szansą: im większe ryzyko, tym większa szansa na sukces. Firmy radzą sobie z ryzykiem przedsięwzięć innowacyjnych w różny sposób. Niektóre, planując prace rozwojowe, tworzą warianty rezygnacji (exit strategies) - po spełnieniu pewnych warunków projekt przestaje być automatycznie finansowany. Inne firmy prowadzą dużą liczbę eksperymentów rynkowych (np. grupa finansowa Capital One), wiedząc, że niektóre z nich nie odniosą sukcesu. Jeszcze innym sposobem na eksperymentowanie jest równoległe uruchamianie kilku projektów zorientowanych na osiągniecie identycznych celów z tą różnicą, że zespoły projektowe realizują odmienne strategie badawcze.

Co cię powstrzymuje

Słowo "porażka" budzi negatywne emocje. Ludzie często rezygnują z podejmowania działań, ponieważ mają wizję siebie jako osoby przegranej. Zresztą lęk przez porażką nie jest jedyną przyczyną bierności. U wielu ludzi niskie poczucie własnej wartości i kompleksy sprawiają, że są mało wydajni w pracy, ponieważ boją się... sukcesu:

Z badań naukowych na temat porażek w biznesie wynikają następujące wnioski:

  1. Organizacje przechodzą przez cztery fazy porażki: upadek, początek reakcji, transformację i wynik. Inni badacze wyróżniają następujące fazy: koncepcyjną, sygnały ostrzegawcze, rebelię przeciw skutkom porażki, załamanie. Większość porażek wynika z niekompetencji naczelnego kierownictwa. Znacznie łatwiej minimalizować skutki porażki w jednym z dwóch pierwszych ww. etapów.
  2. Organizacje niewiele uczą się na małych błędach, a jeśli w ogóle, to często wnioski są błędne.
  3. Małe porażki są często wykorzystywane do wzmocnienia konserwatywnych sił w firmie i zmniejszają elastyczność.
  4. Wielkie porażki są często objaśniane jako wynik czynników zewnętrznych, a nie zaniedbań kierownictwa.
  5. Firmy powinny opracować system uczenia się na błędach.
  6. Menedżerowie powinni uczyć się na małych błędach, aby nie popełniać większych.
Jakie obawy powstrzymują ludzi przed działaniem?

Lęk przed sukcesem:

  • Nie będę próbował, bo jeśli mi się nie uda, ludzie pomyślą, że jestem głupi.
  • Jeśli mi się nie uda, to pomyślę o sobie, że jestem głupi.
  • Już próbowałem i nic z tego nie wyszło.

Lęk przed porażką:

  • Nie zasługuję na sukces (ponieważ coś lub ktoś utwierdził mnie w tym przekonaniu).
  • Nie zależy mi na sukcesie, bo bez niego jest mi dobrze.
  • Nie chcę sukcesu, bo nie podoba mi się styl życia, jaki sukces narzuca.
  • Nie chcę odnieść sukcesu, bo wszyscy będą mi się przyglądać i będę zmuszony zachowywać się tak, by robić na nich dobre wrażenie.
  • Jeśli odniosę sukces, nikt nie będzie mi współczuł.
  • Istnieje ryzyko, że spodoba mi się odnoszenie sukcesów, a to będzie wymagało ode mnie już stale większego wysiłku.
  • To takie proste, że na pewno kryje się za tym jakieś oszustwo.
  • Kiedy odniesie się sukces, bardzo łatwo wszystko stracić. Osoba, która odniosła sukces, już nie może liczyć na nic lepszego.
W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200